Sztuka abstrakcyjna – abstrakcjonizm

Jest to sztuka bez wyobrażeń figuratywnych i występowała w większości kultur. Należy wiedzieć, że współczesny nurt abstrakcjonizmu w malarstwie i rzeźbie wyłonił się w Europie i Ameryce Północnej w latach 1910-1920. Dwa różne podejścia tworzą odmienne style abstrakcji: wizerunki wyabstrahowane z naturalnej formy do punktu, w którym nie odzwierciedlają już rzeczywistości konwencjonalnej oraz bezprzedmiotowe czyste formy sztuki, z założenia niemające odniesień do rzeczywistości.

Początki sztuki abstrakcyjnej

Należy wiedzieć, że początki sztuki abstrakcyjnej sięgają XIX-wiecznych ruchów awangardowych: impresjonizmu, neoimpresjonizmu i postimpresjonizmu. W tych właśnie stylach malarskich redukowano znaczenie pierwotnego przedmiotu, kładąc jednocześnie nacisk na twórczy proces malowania jako wartość samą w sobie. W pierwszej dekadzie XX wieku niektórzy malarze w Europie Zachodniej zaczęli odchodzić od ustalonej konwencji naśladowania natury oraz uprawiania sztuki narracyjnej i rozwinęli nową formę artystycznej ekspresji.

Pierwszy abstrakcjonista

Za pierwszego abstrakcjonistę uważa się zwykle W. Kandinsky’ego.  Niedawno niektóre z jego prac można było oglądać na wystawie sztuki w Grudziądzu – więcej o tym wydarzeniu na www.grudziadzinfo.pl. Jego wielobarwne płótna wywarły znaczny wpływ na wielu młodych artystów europejskich. Również we Francji kubiści: P. Picasso i G. Braque rozwinęli około 1907 roku styl abstrakcyjny. Ich obrazy, niektóre będące częściowo kolażami, składały się głównie ze swobodnie pokawałkowanych wizerunków. W Europie rozwinęło się wiele odmian sztuki abstrakcyjnej, widać to w pracach: K. Malewicza, P. Mondriana, futurystów, wortycystów i dadaistów. Rzeźbiarze, tacy jak: K. Epstein, C. Brancusi zainspirowani byli nową swobodą w wyrażaniu formy i treści. Jedną z najwcześniejszych rzeźb abstrakcyjnych jest powstały w 1910 roku „Pocałunek” Brancusiego.

W USA sztuki abstrakcyjne wprowadziły 2 wystawy sztuki europejskiej: w 1913 roku w Nowym Jorku (The Armory Show) i w 1917 roku w San Francisco. Wielu malarzy, a wśród nich także młoda G. O’Keeffe, eksperymentowało z nowymi stylami. M. Russell i S. Macdonald-Wright stworzyli swoją własną szkołę zwaną synchronizmem, rywalizującą z orfizmem. Podobny styl rozwinął we Francji R. Delaunay. Abstrakcjonizm zdominował sztukę Zachodu od 1920 roku i wytworzył wiele różnych odmian. W latach 40-stych, dzięki pracom abstrakcyjnych ekspresjonistów, zyskał nową energię, poczynając jednak od lat 50-tych, szerzenie się minimal artu wywołało niechętne reakcje zarówno krytyków, jak i publiczności.